آیه 121 سوره آل عمران

وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (121)

چون حق تعالى بيان فرمود كه اگر شما مسلمانان صبر و تقوا داشته باشيد حيله و مكر دشمنان ضرر به شما نرساند، مفهوم فرمايش آنكه اگر صبر و تقوا نداشته باشيد ضرر خواهيد برد، در عقب آن شصت آيه را نازل فرمود در واقعه احد، كه به سبب مخالفت امر حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم، ضرر و شكست بر مسلمانان وارد آمد:

وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ‌: و ياد كن اى پيغمبر چون بامداد بيرون شدى از منزل اهل خود و از مدينه، تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ‌: فرود مى‌آوردى مؤمنان را، مَقاعِدَ لِلْقِتالِ‌: در جاهاى ايستادن براى جنگ، يا تسويه و مهيا مى‌ساختى براى مؤمنان مواقف قتال را. و تسويه و تهيه مقاعد بر اين وجه بود كه ميمنه لشگر به زبير بن عوام، و ميسره را به مقداد بن اسود، و قلب را به حمزه سپرد، و لوا را به امير المؤمنين عليه السّلام داده به ملازمت خود آن سرور تعيين فرمود. وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‌: و خداوند شنوا است اقوال شما را كه در باب خروج از مدينه و توقف مى‌گفتيد، دانا است به نيتهاى شما، و صحت و فساد عقايد هر يك را مى‌داند.

بيان: واقعه «احد» در ماه شوال سنه سيم هجرت روى داد. بعد از واقعه بدر، قريش آشفته و سينه آنها از كينه مسلمانان مملو بود و تهيه لشگر نمودند تا پنج هزار نفر و سه هزار شتر و دويست اسب فراهم و به قصد جنگ با پيغمبر به جانب مدينه حركت كردند. حضرت چون خبردار شدند، با لشگر به احد تشريف آورده، مكانى را براى حرب، اختيار و صف آرائى لشگر فرمود، به طورى كه كوه احد در قفا، و جبل عينين از طرف چپ، و مدينه در پيش روى‌

تفسير اثنا عشرى، ج‌2، ص: 228

مى‌نمود. و چون در كوه عينين شكافى بود، عبد اللّه بن جبير را با پنجاه كماندار در آنجا گذاشت كه دشمن را از مرور آن شكاف مانع باشند، و فرمود: اگر ما غلبه كنيم و غنيمت به دست آريم، قسمت شما بگذاريم و شما در فتح و شكست ما از جاى خود حركت نكنيد. پس از تسويه صفوف، خطبه‌اى انشاء فرمود مشتمل بر وعظ و نصيحت و اطاعت اوامر الهى و پرهيز از مخالفت سبحانى.

وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (121)

ترجمه‌

و هنگامى كه بيرون رفتى از نزد اهل خود كه جاى ميدادى گروندگان را در نشيمنها براى جنگ و خدا شنواى دانا است..

تفسير

چون از آيه قبل معلوم شد كه صبر و تقوى موجب ايمنى از ضرر است براى اثبات آنكه بى‌صبرى و پرهيز ننمودن از مخالفت اوامر الهى موجب ضرر است خداوند سبحان يادآورى از قصه جنگ احد فرموده مى‌فرمايد ياد آور وقتى را كه صبح بود از نزد اهل و عيال خود بيرون آمدى مشغول تفحص شدى جاى مناسبى را براى جنگ تهيه نمودى و يك دسته از لشگريان خود را در فاصله بين دو كوه جاى‌گزين نمودى و سفارش فرمودى كه از اينجا حركت نكنيد تا جنگ تمام شود و آنها بعد از آنكه ديدند كفار شكست خوردند و مسلمين مشغول غنيمت بردن شدند صبر نكردند مبادا از غنيمت محروم شوند و مخالفت امر تو را نمودند و جايگاه خود را از دست دادند و به جمع غنيمت مشغول شدند و كفار از همان موضع برگشتند و پشت سر مسلمين واقع شدند و شما تقريبا محاصره شديد و چشم زخم بر مسلمين رسيد و تلفات سنگين شد و خداوند شنوا است گفتار شما را و عالم است به نيات‌

جلد 1 صفحه 487

شما و در مجمع از حضرت صادق (ع) روايت نموده كه سبب جنگ احد آن بود كه كفار قريش چون در جنگ بدر مغلوب شدند و هفتاد نفر از آنها كشته و هفتاد نفر اسير شدند وقتى بمكه مراجعت نمودند ابو سفيان حكم كرد كه زنها بر كشتگان خود گريه نكنند تا موجب تسكين خاطرشان نشود و در صدد جمع‌آورى لشگر باشند براى انتقام كشيدن از پيغمبر (ص) تا از مكه بيرون آمدند با سه هزار سواره و در هزار پياده و زنها را هم با خودشان آورده بودند و چون خبر بپيغمبر رسيد اصحاب را جمع‌آورى فرموده ترغيب به جهاد فرمود عبد اللّه ابن ابى كه رئيس منافقين بود عرض كرد از مدينه نبايد بيرون رفت ما هر وقت بدشمنى برخورديم اگر در مدينه مانديم و دفاع كرديم مقهور نشديم و اگر بيرون آمديم مغلوب شديم سعد بن معاذ و جمعى از قبيله اوس عرض كردند هيچوقت قبايل عرب قصد حمله بر ما نكردند وقتى كه ما مشرك بوديم چگونه اينك بر ما ظفر ميابند با آنكه تو در ميان مائى بيرون ميرويم و اين عار را بر خود روا نميداريم اگر كشته شديم شهيد ميشويم و اگر زنده مانديم مجاهد در راه خدائيم پيغمبر رأى آنها را پسنديد و ميدان جنگ را با چند نفر از اصحاب تعيين فرمود و مهياى جنگ شد عده مسلمين در آنروز هفتصد نفر بودند عبد اللّه ابن جبير را با پنجاه نفر تير انداز مأمور حفاظت راه باريكى كه در كوه احد بود فرمود و سفارش كرد كه بايد بهيچ وجه اين راه را از دست ندهيد حتى اگر ديديد ما كفار را منهزم نموديم و تعقيب كرديم از آنها تا مكه يا آنها ما را منهزم نمودند و در پى ما تاختند تا مدينه مبادا از مركز خودتان حركت كنيد و ابو سفيان خالد بن وليد را با دويست سوار در كمينگاه قرار داد و سفارش كرد كه اگر ديديد ما فرار كرديم از اين راه بر مسلمين حمله كنيد تا پشت سر آنها واقع شويد و آنها محاصره شوند پيغمبر (ص) صف آرائى لشگر كرد و رايت را به امير المؤمنين داد و انصار بر مشركين قريش حمله نمودند و آنها را پراكنده كردند و اصحاب پيغمبر در قلب لشگر آنها قرار گرفتند و آنها با كمال فضاحت فرارى شدند خالد بن وليد از كمين گاه بيرون آمد و مواجه با عبد اللّه جبير كه مراقب شكاف احد بود گرديد و آنها خالد و اتباعش را تير باران كردند ناچار برگشت بجاى خود در اين حال چشم مأمورين عبد اللّه جبير باصحاب پيغمبر افتاد كه مشغول غارت كردن كفارند برئيس خود گفتند

جلد 1 صفحه 488

رفقاى ما به غنيمت رسيدند و ما محروم مانديم عبد اللّه آنها را نصيحت كرد كه از خدا بترسيد ديديد پيغمبر چه‌قدر سفارش كرد كه از اينجا حركت نكنيد بخرج آنها نرفت يكى يكى جاى خود را خالى كردند و بطلب غنيمت رفتند تا دوازده نفر با عبد اللّه بيشتر باقى نماند در اين موقع خالد بن وليد انتهاز فرصت نمود از كمينگاه درآمد و بر عبد اللّه حمله كرد او و چند نفرى را كه با او باقى مانده بودند كشت و با عده دويست نفرى خود از پشت سر بمسلمين حمله كرد و اينوقتى بود كه امير المؤمنين نه نفر علمدار لشكر آنها را پى در پى كشته بود تا دهمى كه ناچار علم را به غلام سياهى داده بودند آنرا هم حضرت امير كشت و لشگر بى‌علمدار مانده بود و متفرق شده بودند وقتى اينها از پشت سر به كمك رسيدند علم را عمره دختر علقمه كنانيه بلند كرد كفار قريش متوجه شدند كه علمشان بلند شده دورش جمع شدند و مسلمين تاب مقاومت نياوردند و از اطراف گريزان شدند و به كوه‌ها بالا رفتند پيغمبر (ص) وقتى اين حال را مشاهده فرمود خود را از سر برداشت و فرمود بيائيد بجانب من بيائيد كجا فرار مى‌كنيد من پيغمبر خدايم از خدا و پيغمبر فرار مى‌كنيد و هند زن ابو سفيان در وسط معركه بود هر كس از قريش فرار ميكرد ميل و سرمه‌دانى باو مى‌داد و ميگفت تو زنى سرمه بكش و حضرت حمزه در اين گير و دار بر كفار حمله مى‌كرد و تنها مانده بود و هند از وحشى عهد گرفته بود كه يكى از سه نفر كه پيغمبر و امير المؤمنين و حمزه باشد بكشد و باو چنين و چنان بدهد و او غلام حبشى بود گفت اما بر پيغمبر من دست نمييابم و اما امير المؤمنين خيلى مواظب خودش است در جنگ ناچار در كمين حمزه بود گفت ديدم حمزه پى در پى حمله ميكند و بنهرى رسيد اسبش رم كرد افتاد از كمين بيرون آمدم و حربه خود را براى پهلويش پرتاب كردم اصابت كرد و كارش تمام شد آمدم شكمش را پاره كردم و كبدشرا بيرون آوردم و نزد هند بردم و گفتم اين كبد حمزه است او در دهان گذارد و خائيد و خداوند كبد آنحضرت را در دهن او بطورى سخت كرد كه از دهن بيرون آورد و انداخت پيغمبر فرمود خداوند ملكى را فرستاد آن را آورد بجاى خود گذارد و وحشى به علاوه عورت و دو گوش و دست و پاى آنحضرت را هم بريد و در اين جنگ كسى با پيغمبر باقى نماند مگر ابو دجانه و امير المؤمنين هر وقت يك دسته بر پيغمبر (ص) حمله‌

جلد 1 صفحه 489

مى‌كردند امير المؤمنين دفاع مينمود تا آنكه شمشيرش شكست و پيغمبر شمشير خود ذو الفقار را باو داد و خود بكنار احد توقف فرمود و جنگ از يك سمت شد و بهمين منوال امير المؤمنين جنگ ميكرد تا هفتاد موضع از صورت و سر و شكم و دو دست و دو پايش مجروح شد پس جبرئيل عرض كرد يا رسول اللّه اين معنى مواسات است و حضرت رسول فرمود او از من است و من از اويم و جبرئيل در بين آسمان و زمين ندا كرد نيست شمشير مگر ذو الفقار نيست جوانمرد مگر على و روايت شده كه سبب انهزام مسلمين نداى شيطان بود كه محمد كشته شد و پيغمبر آنموقع در وسط جمعيت بود و كسى او را نمى‌ديد ولى شيخ مفيد در ارشاد فرموده يكى از خصايص حضرت امير (ع) اين بود كه در اين همه جنگ‌ها ابدا ببدن حضرت جراحتى نرسيد و بنظر حقير اين قول بصواب نزديكتر است زيرا كه مسلما كسى جرئت نزديك شدن به حضرت را نداشت چنانچه از وحشى شنيده شد ولى ممكن است جراحت سنگ و تير باشد يا از پشت سر بوده و در باب عده كفار مشهور آنستكه پياده و سواره جمعا سه هزار نفر بودند و در اين جنگ پيشانى پيغمبر (ص) بسنگ جفا مجروح و خون بر محاسن شريفش جارى گرديد و دندان ثناياى حضرت شكسته شد.

وَ إِذ غَدَوت‌َ مِن‌ أَهلِك‌َ تُبَوِّئ‌ُ المُؤمِنِين‌َ مَقاعِدَ لِلقِتال‌ِ وَ اللّه‌ُ سَمِيع‌ٌ عَلِيم‌ٌ (121)

و ياد كن‌ اي‌ ‌رسول‌ اكرم‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ زماني‌ ‌که‌ صبحگاهي‌ يك‌ جماعت‌ ‌از‌ مهاجرين‌ و انصار ‌را‌ بيرون‌ فرمودي‌ ‌از‌ مدينه‌ جهت‌ قتال‌ ‌با‌ مشركين‌ و ‌آنها‌ ‌را‌ جاي‌ دادي‌ ‌در‌ مواضع‌ و محال‌ قتال‌ ‌يعني‌ سنگرها و خداوند ميشنود مذاكرات‌ ‌شما‌ ‌را‌ و ميداند رفتار ‌شما‌ ‌را‌.

بعضي‌ گفتند راجع‌ بغزوه‌ بدر ‌است‌ لكن‌ ظاهر مشهور و مفاد اخبار احد ‌است‌ چنانچه‌ شرحش‌ بيايد انشاء اللّه‌ ‌بعد‌ ‌از‌ ‌آيه‌ ‌بعد‌ و فعلا ‌در‌ مقام‌ ترجمه‌ الفاظ ‌آيه‌ شريفه‌ برآئيم‌.

وَ إِذ غَدَوت‌َ غدوه‌ مقابل‌ عشيّة، صبحگاه‌ و شام‌، و كلمه‌ اذ متعلق‌ بمحذوف‌ ‌است‌ ‌يعني‌ اذكر و خطاب‌ بپيغمبر اكرم‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ ‌است‌ و مراد خروج‌ ‌از‌ مدينه‌ ‌است‌ ‌براي‌ قتال‌ ‌با‌ مشركين‌ ‌در‌ اول‌ صبح‌ ‌من‌ اهلك‌ اهل‌ ‌در‌ ‌هر‌ جا مناسب‌ ‌با‌ معنائيست‌، اهل‌ البيت‌ ‌در‌ ‌آيه‌ تطهير خمسه‌ طيّبه‌ ‌است‌ و معني‌ اصلي‌ اهل‌ خواص‌ و همراهان‌ و متابعين‌ ‌است‌ و ‌در‌ اينجا مراد مجاهدين‌ ‌از‌ مهاجرين‌ و انصار هستند ‌که‌ ‌با‌ پيغمبر صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و ‌سلّم‌ ‌از‌ مدينه‌ خارج‌ شدند ‌براي‌ جهاد ‌با‌ مشركين‌.

تُبَوِّئ‌ُ المُؤمِنِين‌َ تبوّء ‌از‌ ماده‌ باء بمعني‌ جا گرفتن‌ و ‌از‌ باب‌ تفعيل‌ بمعني‌

جلد 4 - صفحه 332

جاي‌ دادن‌ ‌است‌ ‌يعني‌ جاي‌ دادي‌ مؤمنين‌ ‌را‌ ‌که‌ مجاهدين‌ باشند مَقاعِدَ لِلقِتال‌ِ مقاعد جمع‌ مقعد بمعني‌ جايگاهست‌ ‌يعني‌ جايگاههاي‌ مناسب‌ ‌با‌ قتال‌ و بفارسي‌ سنگرها.

وَ اللّه‌ُ سَمِيع‌ٌ سميع‌ دو معني‌ دارد: يكي‌ شنونده‌ كلام‌ مثل‌ وَ اللّه‌ُ يَسمَع‌ُ تَحاوُرَكُما مجادله‌ ‌آيه‌ 1، و ‌در‌ حق‌ ‌خدا‌ بمعني‌ علم‌ بمسموعات‌ ‌است‌ چنانچه‌ گذشت‌، و ديگر بمعني‌ اجابت‌ كننده‌ مثل‌ (سمع‌ اللّه‌ لمن‌ حمده‌ و ظاهر ‌اينکه‌ ‌است‌ ‌که‌ اينجا مراد معني‌ دوم‌ ‌باشد‌ چون‌ بنظر انسب‌ ‌است‌ بقرينه‌ ‌آيه‌ ‌بعد‌، و مراد نصرت‌ و ظفر دادن‌ مسلمين‌ ‌است‌ و چيره‌ كردن‌ ‌آنها‌ ‌است‌ ‌بر‌ مشركين‌.

عليم‌ دانا ‌است‌ باعمال‌ و خدمات‌ و جهاد بجان‌ و مال‌ ‌شما‌ و اجر كامل‌ بشما خواهد عنايت‌ فرمود.

]

(آیه 121)- از این به بعد آیاتی شروع می‌شود که در باره یک حادثه مهم و پردامنه اسلامی یعنی جنگ «احد» نازل شده.

در آغاز اشاره به بیرون آمدن پیامبر از مدینه برای انتخاب لشکرگاه در دامنه احد کرده و می‌گوید: «به خاطر بیاور ای پیامبر! آن روز را که صبحگاهان از مدینه از میان بستگان و اهل خود بیرون آمدی تا برای مؤمنان پایگاههایی برای نبرد با دشمن آماده سازی و خداوند شنوا و داناست» (وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِکَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِینَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ وَ اللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ).

ج1، ص326

سپس به گوشه دیگری از این ماجرا اشاره کرده می‌فرماید: «در آن هنگام دو طایفه از مسلمانان (که طبق نقل تواریخ «بنو سلمه» از قبیله اوس و «بنو حارثه» از قبیله خزرج بودند) تصمیم گرفتند که سستی به خرج دهند و از وسط راه به مدینه باز گردند» (إِذْ هَمَّتْ طائِفَتانِ مِنْکُمْ أَنْ تَفْشَلا).

علت این تصمیم شاید این بود که آنها از طرفداران نظریه «جنگ در شهر» بودند و پیامبر با نظر آنها مخالفت کرده بود، اما چنانکه از ذیل آیه استفاده می‌شود آن دو طایفه به زودی از تصمیم خود بازگشتند، و به همکاری با مسلمانان ادامه دادند، لذا قرآن می‌گوید: «خداوند یاور و پشتیبان این دو طایفه بود و افراد با ایمان باید بر خدا تکیه کنند» (وَ اللَّهُ وَلِیُّهُما وَ عَلَی اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ) «1».